Neredeyse her yeni güne vahşet ve cinayet haberi ile uyanır hale geldik. Saygı, sevgi, hoşgörü adına bir şey kalmadı. İnsanlığımızı unutur olduk. Toplum olarak cinnet geçiriyoruz.

Ülkeyi ahtapot gibi sarıp sarmalayan ekonomik kriz, pahalılık, işsizlik ve  eğitim sorunları, beyin göçü, mülteci sorunu ve sevgisizlik hepimizi çıldırtmaya kâfi geldi, resmen cinnet geçiriyoruz.

Kimsenin kimseye güveni kalmamış, ortak ortağı ile karı kocasıyla, evlat ana-babayla geçinemiyor, öğrenci öğretmene çemkiriyor, işçi patrona kafa tutuyor, memur amirini dinlemiyor.  

Bütün bunların yanında yaşanan geçim sıkıntısı, insanları strese sokarken, gazete haberleri, sansasyonel sosyal medya, özellikle üçüncü sayfanın kıyıda gezen, toplumu uçurumun kenarına kadar getiren aile faciaları, katletmeler, cinayetler dur durak tanımıyor.Son günlerde arka arkaya yaşadığımız canice cinayetler ve katliamlar, toplum olarak bize neler oluyor cinnet mi geçiriyoruz sorusunu sormamıza neden oluyor.

Sessiz sessiz cinnet geçiriyoruz hepimiz..Hoşgörüyü kaybettiğimiz için sonuç bunlar oluyor.İyilik yapmayı geçiştirdiğimiz için bunlar oluyor.Sevmeyi unuttuğumuz için böyle şeyler sık yaşanıyor. Acı ama bunlar gerçek.