Şiddetin her geçen gün arttığını görmek, sadece korkutucu değil, aynı zamanda insanlık adına derin bir yara. Her gün yeni bir şiddet vakası duymak, sanki bunlar hep başkalarının başına geliyormuş gibi hissetmemize yol açıyor. Oysa gerçek şu ki; şiddet, ne kadar görmezden gelinirse o kadar güç kazanır. Susmak, seyirci kalmak, aslında bu düzene katkıda bulunmaktır. İster sokakta, ister evde, ister iş yerinde olsun, her tür şiddet kabul edilemez. Bir kadının gözlerindeki korkuyu görmek, bir çocuğun korkusuzca gülememesini fark etmek, bir hayvana eziyet edildiğini bilmek... Bunlar hepimize dair sorumluluklar. Her birimiz, en küçük bir adımla bile olsa, bu kısır döngüyü kırmak için bir şeyler yapabiliriz. Şiddet, duvar gibi katı ve büyük görünüyor, ama duvarlar her zaman bir yerinden yıkılabilir. Sessiz kalmak, o duvarın daha da büyümesine neden olurken, sesini yükseltmek, o duvarı yıkmaya bir adım daha yaklaşmaktır. Duyarsız kalmayalım, birbirimize sahip çıkalım, çünkü şiddetin son bulması, aslında her birimizin elinde.