Yorulduk… Hem de Çok
Yorulduk… Ben yoruldum.
Bıktım artık her sabah şiddet haberleriyle güne başlamaktan.
Kadın cinayetleri, akran zorbalığı, sokak ortasında yaşanan vahşetler…
Bıktım.
Ve en kötüsü… utanıyorum.
Bu kadar acıya alışıyor olmaktan utanıyorum.
Bir insanın öldürülmesini, bir çocuğun ezilmesini, bir annenin ağlayışını “günlük haber” gibi dinlemekten utanıyorum.
Ekonomi desen… O da ayrı bir yara.
Fiyatların peşinden koşmaktan, ay sonunu düşünmekten, “acaba bugün neye zam geldi?” diye sormaktan yorulduk.
Hayat, bir yandan cebimizi, bir yandan sabrımızı tüketiyor.
Biz vatandaş olarak hayatta kalmaya çalışıyoruz, ama ruhumuz eksiliyor.
Siyaset…
Sözler çok, çözüm yok.
Her acının üstünden geçilip gidiliyor.
Vaadler havada, gerçekler yerde…
Ve biz o gerçeğin tam ortasında, sessizce yoruluyoruz. Kadınlar öldürülüyor.
Çocuklar korkuyor.
Biz nefessiz kalıyoruz.
Vatandaşın nefesi tükenmeden,
çocuklar büyürken utanmadan,
kadınlar korkmadan,
hayat bu kadar ağır olmadan…
Son söz yorulduk evet ziyadesiyle hemde...