Hayat perdesi açıldığı gibi elbette bir gün kapanacak… / Sonsuz hayat bulunabilmiş değil henüz. Yaşlanıyorsunuz, sevdiklerinizi bir bir kaybediyorsunuz ve zamanla hayattan-zevklerinden ve diğer tüm isteklerinizden uzaklaşıyoruz

Hayat vaktinde yaşayabildiklerinle birlikte güzel.

Her yaşta yaşanması gereken güzellikler hediye edilmiş bizlere. Neye inanırsanız inanın, inancınız ne olursa olsun, insan adı altında dünyaya gelmiş varlıklar olarak değerlerimiz ve kıymet verdiklerimiz var. Bizler için önemli olan şeyler var-olmalı. Bence bu önemli şeylerin listesini yapsak, ilk sırayı her zaman ‘sevgi’ alır.

Düşünün sevginin olmadığı hangi iş, hangi eş, hangi kardeş, hangi dost, hangi zenginlik… Bu liste uzayıp gider böyle, o zaman cümleyi tekrar kuralım; Düşünün içinde sevginin olmadığı hangi şey bizi yeteri kadar mutlu edebilir ki?

Bir şeyi sevmekle başlıyor hayat. Hayatı sevmek, yeni doğan günü-güneşi sevmek, yemek yemeyi sevmek, bir sevgiliyi bir evladı sevmek, anneyi-babayı tüm aile bireylerini sevmek… İçinde sevgi olmayan hiçbir şeyin gözümüzde kıymeti yok.

Örneğin insan sevmediğini birini kaybetmekten de korkmaz. Eğer sizi biri tek kalemde hayatından çıkarabiliyor ise, işte orada sevgi yoktur. / Saygı olsa ne olur, başka duygular olsa ne olur… / Sevgi yoksa diğerlerinin önemi de yoktur… / Tabi bu bana göre böyle olan bir durum…

Benim değer yargılarıma göre. Genelleme yapmak ne kadar doğrudur bilmiyorum ama ben içinde sevgi olmayan hiçbir olayda yer almam. Diğer türlü zenginlikleri bir şekilde elde edilebilir olarak görürüm çünkü…

Zorla elde edilemeyen tek şey sevgidir. Ya seversiniz ya sevmezsiniz. Bu bir çiçek-böcek olsa bile… Sevmiyorsanız yapacak bir şey yok… Dünyanın en güzel çiçeği-dünyanın en güzel kokusu, dünyanın en güzel denizi, dünyanın… / Ne fark eder ki siz sevmiyorsunuz, o an biter, anlamını yitirir her şey…