Her gün yeni bir şeyler öğrenerek geçiyor hayatımız... Kimimiz bunların bilincindeyiz, kimimiz de "günlük olaylar" olarak isimlendiriyoruz yaşadıklarımızı... Manevi anlamda yaşadığımız bu yoğunluk bizi sarsar.. Ve bir gün her şey bittiğinde  fırtınadan sonra gelen sessizlik gibi bir sakinlik denizinin içinde buluveririz kendimizi... Önce isyan edip bağırmak geldi içimden; sonra çırpınarak koşmak... Sonra ne yapacağını bilememek… Sonra bir aptallık hali... Sonra beynim ‘bütün bunlardan ne öğrendin' sorusuSon bir haftadır dersimi merak ederek yaşıyorum... Uykumda, yürürken, trafikte, yemekte, çalışırken... Aklımda hep aynı şey: ÖĞRENDİĞİM NE OLDU? NEDİR FARK ETMEM GEREKEN? Ve artık şimdi biliyorum... Dersim şu: HAYAT ÇOK UZUN DEĞİL. BU HAYATI YAŞARKEN İSTEDİĞİNİZ YERDE VE İSTEDİĞİNİZ KİŞİLERLE BİRLİKTE OLMALISINIZ. Gerisi vakit kaybı; boşa geçen zaman...

*Öğreniyorum ki; Anlatmak ve yazmak, ruhu rahatlatıyor...

*Öğreniyorum ki; İki insan aynı şeye bakıp; tamamen farklı şeyler görebilir...

*Öğreniyorum ki; Hayatında nelere sahip olduğun değil; kiminle olduğun önemli...

*Öğreniyorum ki; İnsanın başına ne geldiği değil; O durumda ne yaptıkları önemli...

*Öğreniyorum ki; Bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerekiyor... Hangisi son görüşme olacak bilmiyorsun...

*Öğreniyorum ki; Bittim dediğin andan itibaren, pilinin bitmesine daha çok var...

*Öğreniyorum ki; Sen tepkilerini kontrol edemezsen; tepkilerin hayatını kontrol ediyor.

*Öğreniyorum ki; Düştüğün anda; seni tekmeleyeceğini düşündüğün birileri seni kaldırmak için ellerini uzatıverir...

*Öğreniyorum ki; Gerçek arkadaşların arasına mesafe girmiyor. Gerçek aşkların da.

*Öğreniyorum ki; Tecrübe denilen şeyin kaç doğum günü geçirdiğinizle bir ilgisi yok... Nasıl deneyimler yaşadığınızla da...

*Öğreniyorum ki; Her problem; kendi içinde bir fırsat saklıyor... Ve problem, o fırsatın yanında çok cüce kalıyor...

VE SON SÖZ ; YOL UZUN HAYAT DEVAM EDİYOR VE ÖĞRENECEK ÇOK ŞEYİMİZ VAR