7 Şubat – 2 Yıl Sonra

Zaman her şeyin ilacı derler. Ama bazı acılar, bazı yaralar zamanla bile kapanmaz. Depremin üzerinden tam iki yıl geçti. Kimi için bu iki yıl, yeni bir başlangıcın adımlarıydı; kimi içinse kayıpların derinleştiği, yalnızlığın daha da hissedildiği bir süreç.

İlk günlerdeki o dayanışmayı, hep birlikte ayakta kalma çabasını hatırlıyorum. İnsanlar birbirine kenetlenmişti. Herkesin elinde bir umut vardı. Ama zaman geçtikçe, o eller birer birer düştü. Kameralar uzaklaştı, sesler azaldı, unutanlar çoğaldı. Peki, unutulan neydi?

Bir şehrin, bir mahallenin, bir ailenin sadece binaları yıkılmadı. Hayaller yıkıldı, hayatlar yarım kaldı. Geriye, sokaklarında çocuk sesleri eksik şehirler, anıları enkaza karışmış insanlar ve cevapsız sorular kaldı. “Daha güvenli bir geleceğimiz olacak mı?” “Sevdiklerimizi toprağa veren bizler için hayat ne zaman normale dönecek?”

İki yılda bazı yaralar sarıldı ama kalpte açılan boşluklar kolay kapanmıyor. Bir annenin yitirdiği çocuğu, bir çocuğun kaybettiği ailesi, bir babanın gözleri dolu dolu baktığı eski fotoğraflar… İşte depremden arda kalanlar.

Ve biz? Biz geride kalanlar olarak ne yaptık? Unuttuk mu, yoksa gerçekten ders çıkardık mı? Bir sonraki felaketi beklemek yerine, daha sağlam, daha bilinçli, daha duyarlı bir toplum olmayı seçebildik mi?

Bugün, o kayıpları hatırlama günü. Yitirdiklerimizin anısına bir mum yakma, belki de en önemlisi, ders alma günü… Çünkü unutmak, tekrar yaşamak demektir.