Kutuplaştık, düşmanlaştık, sabırsızlaştık, tahammülsüzleştik, duygusuzlaştık…Kendimizden başka kimseyi düşünmez olduk. Kalbimiz bozuldu..Kendimize aşırı güvenimizden mi böyle olduk? Neleri elimizin tersi ile ittiğimizi düşünmüyoruz bile Çekilip gidilen yolları tercih ediyoruz.
Kalıp, direnip düzeltmek yerine.Mücadele ruhumuzu mu kaybettik, enerjimizi mi bilmem.Belki de iyice yeter olduk kendimize.Ne çabuk kızıyor, ne çabuk çiziyoruz birbirimizi.
Kendimize aşırı güvenimizden mi böyle olduk?Yoksa minnetsizlik duygusundan mı?
‘Çeker giderim’ diyoruz ve çekip gidiyoruz, tek kelime etmeden.Hem de ne gururla, ne tafrayla üstelik.
‘Bir daha da gelirsem’ diyor ve bir daha o kapıya gitmemeyi bir övünç sayıyoruz.
Çoğu zaman bir gurur uğruna neleri elimizin tersi ile ittiğimizi düşünmüyoruz bile, çünkü önemsemiyoruz kendimizden başka kimseyi.Geride bıraktığımız; bazen sevgili, bazen yenge, bazen yeğen, bazen öz baba.
‘Ama hak etmişti’ sözünüzü duyar gibiyim.Seni terk edene göre de ‘sen hak etmiştin’ o zaman, öyle mi?Ne eksildi hayatımızda peki.
 Galiba merhamet ve şefkat! unuttuk, Bir günaydının gücünü, elimizi birbirimizin omzuna koymanın büyüsünü unuttuk. Birbirimizin gözlerinin ta içine bakmayı, hatır sormayı, iki tatlı söz etmeyi unuttuk. Dostluklarımızın, aşklarımızın içine bile öfkeli, kötü duygular girdi. Çok bencilleştik bir kere... Mutluluğun tek başına yaşanabilir bir şey olduğuna inandırdılar bizi. Satın alınabilir bir şey olduğuna da.

Hayır, değil! Hiçbir şey, başkasını mutlu etmek, onun yüzünde bir gülücük açtırdığımızı görmek kadar mutlu edemez bizi. Pek minik ama çok kocaman bir şeyden bahsediyorum..

Çok şey bilmemize de gerek yok sevginin, fedakarlığın,emeğin ne demek olduğunu bilmek ve bunun için çabalamak yeterli.