Bazen bir çığlık, bir evin sessiz duvarlarında yankılanmaz da göğe yükselir. Bir babanın çaresizliği, bir çocuğun açlığına karışır, sonra beton çatılara, kalabalık sokaklara ve vicdanı olan her insanın yüreğine dokunur. İşte tam da böyle bir an yaşandı…

Bir baba, gözyaşları içinde çatıya çıktı. Bebeği evde açtı. Bir çaresizlik anıydı bu. O an için ne akıl ne mantık vardı; sadece içindeki fırtına, kendini duyurmak isteyen bir haykırış… O haykırış, aşağıdaki insanların vicdanına ulaştı. Ve biri, "Bir yıllık mama ve bez parası benden" dedi.

Bu söz, o adamın çatıdan inmesine yetti. Ama sormamız gereken soru şu: Bu ülkede bir babanın çocuğuna mama alamadığı için çatıya çıkması normal mi? Bir insanın açlığa ve yoksulluğa mahkûm edilmesi hangi vicdana sığar?

Topraklarımız bereketli. Yeraltı ve yerüstü zenginliklerimiz var. Ama nedense her geçen gün yoksulluk, açlık ve umutsuzluk büyüyor. Yüksek enflasyon, market raflarını dolu ama ellerimizi boş bırakıyor. Bir kilo et, bir çocuğun gözlerinde sadece hayal olarak kalıyor.

Bazen düşünüyorum… Bu ülkenin insanı bu kadar ağır bir yükü sırtlamayı hak ediyor mu? Çocuğuna ekmek götüremediği için gözleri yaşla dolan o babanın yerine kendimizi koyalım. Kendi evimizde bir akşam yemeği yerken, o aç bebeğin uykusuz gecesini hatırlayalım.

Ve en önemlisi, unutmayalım. Çünkü unutursak, bir sonraki çığlık daha yüksekten gelecek…