“Seni anlıyorum ama...” diye başlayan cümlelerden yorulduk. Alttan almaktan, idare etmekten, hoş görmekten, affetmekten nefret ediyoruz artık.Yapmaya mecbur hissettiğiniz şeylerin sayısı arttıkça hayattan soğuyor, kendimizden kaçmaya başladık.Güçlüymüş gibi davranmak artık acı veriyor. Pes etmeye, “yoruldum” demeye, vazgeçmeye yer arıyoruz.“Ben yaptım sen de yapabilirsin” sözlerini duymaktan,Birilerinin seni sahiden dinlemeden, anlamadan, hissetmeden “hadi devam et” demesinden bıktık

Bazen “hayatımı mahvettiniz” diye bağırmak,  düşün yakamdan, beni rahat bırakın” diye haykırmak istiyoruz.Yetişmeye, orta yolu bulmaya çalışan taraf olmak istemiyorsunuz.

Sevmek zorunda olmaktan, seviyormuş gibi davranmaktan, dengeli insan olmaktan usandık.içimiz dışımız bir değil..işte hep bundan

gizli düşmanlıklar, kıskançlıklar, dost kazıkları.

Ondan bu kendini kandırmalar, görmezden, duymazdan gelmeler, kaçışlar. Düşene “ben demiştim” deyip, gizli saklı gülmeler hep bundan. Sevmek zorunda kalmalar, susmak zorunda olmalar.

Kabullenme, onaylama, “tamam” deme mecburiyetleri.

***