Görmezden geldikçe..
Her sabah yeni bir haberle uyanıyoruz. Bir kadın daha... Bir çocuk daha... Bir sokak ortasında, bir evin içi nde, bir okul yolunda… Şiddet, sadece sayılarla değil, hayatlarımızın içine sinsice işleyen bir korku olarak büyüyor.Oysa kimse şiddetle doğmuyor. Çocuk kalbimize ilk dokunan şey sevgi oluyor. Peki nasıl oluyor da büyüdükçe sevgiden uzaklaşıp öfkeyi, tahakkümü, şiddeti öğreniyoruz?
Her gün artıyor şiddet. Sadece kadınlara değil, çocuklara, hayvanlara, doğaya, insana… İçimizdeki merhameti yitirdikçe, kalplerimiz karardıkça artıyor. Haber bültenlerinde geçen birkaç saniyelik bir cümleye dönüşüyor oysa bir ömürlük acı.Biz sustukça şiddet daha da güçleniyor. Görmezden geldikçe, “bize dokunmaz” dedikçe büyüyor. Oysa biliyoruz ki dokunuyor. Bir gün komşumuza, ertesi gün kardeşimize, bir sabah kendimize…
Şiddetin her türlüsü insanlığa ihanettir. İyileşmek için önce yüzleşmek gerekir. Kendimizle, toplumla, alışkanlıklarımızla… Çünkü gerçek çözüm sadece yasada değil, vicdanlarda başlar.