Halkıyla can ciğer arkadaş gibi yakın olan, derdiyle dertlenip, sıkıntısıyla kendisini harabe eden, resmiyetten uzak, yalan dolan nedir bilmeyen, torpil belasına hiç yeltenmeyen, tamamen halk aşığı, millet sevdalısı bir duruş hayal ediyorum.

Her 5 saniye de 1 çocuk ölen, her 9 kişiden biri açlık çeken, 151 milyon çocuğun kötü beslenmesinden dolayı gelişimini dahi tamamlayamadığı şu dünya hallerinde, bunun derdine düşecek ve ben bu vahim duruma şehrimden başlayayım diyerek ekipler kuracak bir beyin hayal ediyorum.

 Şehrinde bulunup yoksulluk çeken ailelerin peşine düşecek, bir çocuğun aç kaldığı için ağladığı dünyayı kendine haram edecek, gariplerin babası, yoksulların aşığı, nerede bir mazlum varsa sorgusuz sualsiz ilk elini uzatan bir yürek hayal ediyorum.   

Şehrinde bir kişinin sokaklarda, parklarda yatıp sabahlamadığı, işsiz olduğu için canına kıymaya yeltenmediği, huzurlu, mutlu, sağlıklı bir yaşamı sağlayan bir yetkilimiz var diye dua eden kimsesizleri hayal ediyorum.

Ekonomiye yenilmiş, aldığı paranın kuruşunu hesap edip ona göre harcama yapan, geçim zorluğu çektiği için meyve sebze pazarlarını gezip, yere dökülen meyve ve sebzeleri toplayıp, çocuklarına, kendilerine yemek yapan, ailelerin derdiyle dertlenen, zorluğunu kimseye duyuramayan bu gariplerin elinden tutan bir baba şefkati hayal ediyorum.

İstek ve önerileri laf olsun diyerek değil,  herkesin görüşüne önem vererek, halkı dinleyen ve anında gereğini yaparak çözüme kavuşturabilen bir ağabey hayal ediyorum.

Daha modern ve güzel bir şehir de yaşamak adına ortak akıl anlayışıyla  hareket eden,şehrin gelişimine halkı da dahil edip onların görüşleri, istekleri üzerinden bir değerlendirme yaparak ona göre şehrin büyümesini sağlayan bir bilge hayal ediyorum.

Şehrinde bulunan insanların tamamını kabul edip hepsinin sevincine de, üzüntüsüne de ortak olup, bu konu da hakimiyeti sağlayabilen ve sadece zenginlerin lüks mekanlarda yapmış olduğu düğünlerde değil, garibanların da evlerinde yapmış olduğu düğünlerinde yanlarında olabilen, cenazelerinde tabuta sırt verebilen ben her zaman sizinleyim duygusunu gönüllere yerleştirilebilen bir duruş hayal ediyorum.

Rüya aleminde göremeyecekleri mi hayal etmemem gerektiğini de zaman elbette bana öğretecektir. Hayallerimde dikkat ettim de eğlenceye dayalı düşünceler yer vermemişim.  Nedense hep yokluk, hep yoksulluk, nedense hep çocukların gözyaşı, hep ailelerin yıkılmış hali, nedense hep burukluk ve hep ümitsizlik.

Kaybolan hayallerimizin bulunması duasıyla...