Sevgi, fedakârlıktır. Sevgi paylaşmak. Kimi zaman affetmek en kötü hatıraları, hasretle kavrulurken anılara sarılmak. Bir an mutlu olurken, her gün bin defa ölmek. Sevgi geceler boyunca dinmeyen gözyaşlarım. Sevgi hiç bitmeyen ümit deryası.

Her sevenin yüreğinde bir ümit vardır. Sevgi kadar değerli. Ümit edersin sevgilinin dudağından düşecek o iki sözcüğü. Ümit edersin mutluluğu bir ömür boyu sevgiyle. Ümit edersin kavuşmayı  hasret dolu seneler sonunda. Yıllar geçmeye devam eder. İçin içine sığmaz ağlarsın, yalnızlıklar içinde. Geceleri yıldızları sayarsın, bir dilek tutup. Her gelenden haber  beklersin, bir mektup, bir resim diye  yakarırsın Allah’a... Unutulmak acısıyla kahrolursun. Ağlarsın çaresizlikle, elinden bir şey gelmez, ağlamaktan başka. Sabredersin her saat, bir gün kadar uzun yıllara. Bir haber duyarsın, sonun olacak. DİREN! Çünkü mutsuzluğu öğrenmelisin.

Bakmışsın hep yıkılmış yaptıkların, kanınla yazdığın aşkın yarım kalmış. Çığlıkların yankılanır dağlarla, fakat ulaşmaz sevgiliye ne çare? Yarin ellerin olmuş. Dünya dar gelir, yaşanmaz olur. Ölüm bile çare değildir., bırakıp da gidemezsin onu hayata. O’ da ölmeli senin gibi bin defa. O’ da yansın. O ‘ da kahrolsun. Ama kıyamazsın ki. Senin olduğu kadar onunda hakkı sevmek, mutlu olmak. Senin Onunla kurduğun hayalleri  O’ da başkasıyla kurmuştur. O’ da istemez hayalleri yıkılsın, sevdiğinden ayrılsın. Peki, sen, ya sen? Sen ister misin sevdiğin üzülsün? Sen ona kavuşmasında, o sevdiğine kavuşsun mutlu olsun. Seni mutlu etmez mi onun mutlu olması? Gerçek sevgi bu değil mi? Fedakârlık...

Hz. Mevlana’nın dediği gibi sevgisiz insan kanatsız kuşa benzer. Sahi kim kanatsız kuş olmayı ister ki o halde;

Artık gözyaşlarını sil! Hayatın devam ettiğini bir kez daha hatırlayıp, sabahın ilk ışıklarına bir kez daha ümitle bakmayı öğrenmelisin...