Senaryosu değişmeyen bir oyundur aşk, çok oyuncu eskitti bu güne kadar ve hiç kimse sonunu değiştiremedi, herkesin yüzüne aynı hızla kapandı perdeler...

Rol yapmadı hiç kimse, gerçekti bütün çığlıklar ve alkış yoktu sonunda, selam veren de olmadı bu güne kadar seyirciye...

Oynamak istemesende başlayacaktır bu oyun, mecbur kılacaktır seni, zorlayacaktır.

Herkes için tadı aynıdır fakat herkes farklı anlatır, sırf bu yüzden sen de yaşamak istersin, insancıl bir içgüdüyle yanacağını bildiğin ateşe gidersin...

Dedim ya zaten istemesende oynayacağın bir oyundur bu, belki düşeceksin, dizin kanayacak, küçük çakıl taşları saplanacak dizkapaklarına, attığın çığlık kadar kan çıkmayacak belki ama canın çok yanacak...

Ve unutması zor olacak, unutmayı unutacaksın en başta. Çektiğin bütün acılar, taptaze aklında kalacak...

Bir tepeden izlerken doğduğun şehri, onca ışık arasından gözlerin onu bulup çıkaracak yahut sevdiğin bi şarkıyı dinlerken kulakların hep aynı notaya takılacak...

Tam anlamaya başlarken olup bitenleri, ışıklar hafifçe azalacak, kararacak sahne ve perdeler bu kez de senin yüzüne kapanacak...