Son zamanlarda fazlasıyla intihar haberlerine şahit oluyoruz..

Kimi zaman okuyor,kimi zaman izliyoruz.

Üzülüyoruz...

Bir insan,eline bir iğne batmasıyla irkilen bir can nasıl olur da kıyar yaşamına diye sorguluyoruz...

Şaşırıyoruz..

Kılıf arıyoruz..

Ya aşıktır diyoruz.

Ya parası yoktur.

Belki de borcu çoktur..

Hep anı yargılıyoruz,geçmişinde neler vardı bilmiyoruz...

İzliyoruz,bazen telefonumuzu elimize alıp kayıt yapıyoruz

Bazen de “Atla,atla” diye tempo tutuyoruz...

Şok olacağımız,anlam veremeyeceğimiz bir çok şeye alışıyor,sıradanlaştırıyoruz...

Onun çaresizliğinden prim yapıyoruz,paylaşıyoruz,dağıtıyoruz. Fenomenlik ve beğeni sevdasına bir mağdurun acısından nemalanıyoruz..

Biz her geçen gün biraz daha insanlığımızı kaybediyoruz...

Ölüme gitmenin,gitmek istemenin hiç bir geçerli sebebi yoktur...

Ebeveyn olarak üzerimize düşen görevleri ne kadar doğru yapıyoruz.

Bir çocuğu dünyaya getirmekle,anne ve baba olmakla her şey tamam sanıyoruz..

Sevgiyi vermeden önce disiplin uyguluyor,bağırıp çağırıyoruz.

Güç gösterisi yapıyoruz..

Yaşamı sevdirmeden yaşamdan koparıyoruz..

Biz bunu doğduğunda yapıyoruz.