İnsan ilişkilerinde en çok yoran şey, kalbin mi konuştuğunu yoksa çıkarların mı yön verdiğini ayırt edememektir. Bir bakış bazen içtendir, bazen hesaplıdır. Bir tebessüm bazen ruhu ısıtır, bazen sadece bir oyunun parçasıdır. Biz çoğu zaman bunu anlamak için gecikiriz; çünkü samimiyetin ışığına inanmak isteriz.

Oysa menfaat, sessizce yaklaşan bir gölge gibidir. Önce fark edilmez, sonra büyür ve duygunun saf yanını yavaşça örter. İnsan, kendi çıkarı için rol yapar; sevmiyorsa sever gibi görünür, istemiyorsa istermiş gibi davranır. Ama kalp, rolü uzun süre taşıyamaz. Çünkü gerçeğe susar, içtenliğe hasret kalır.

Samimiyetin gücü, karşılıksızlığında saklıdır. Bir şey beklemeden verilen bir söz, bir menfaat uğruna söylenen bin sözden daha kıymetlidir. Çıkarın ağırlığı, en derin bağı bile zedelerken, içtenliğin hafifliği ruhu özgür bırakır.

Ve insan ne kadar maske takarsa taksın, kalbin dili değişmez: Gerçek samimiyet, hesap kitap yapmaz.