Bosna Hersek savaşı başladığında çok küçüktüm. Evde bulunan aile bireylerinin tedirğinliği, endişeli halleri, savaş çıktı gibi korku dolu söylemleri benide olumsuz etkilemiş, yıllar boyunca savaş dendiğinde hep korkmuşumdur..

Ben büyüdüm, korkularımı yendim ancak tedirgin ve endişelerim devam ediyor.

Komşularımız arasında bir kavga olsa üzülür, endişe duyar, rahatsız oluruz. Sadece söylemlerin olduğu, seslerin yükseldiği bu durum bile bize huzursuzluk verir.

Silah yok, roket yok, füze yok ama o durum bile insanı rahatsız eden cinsten..

Biz daha yükselen seslere, komşu kavgalarına üzülürken Asya’nın kuzeyinde bulunan dünyanın en geniş ülkesi Rusya’nın son günlerdeki durumu tüm insanlığa yarar veriyor. Yürek yakıyor, içimize bir ateş düşüyor.

Ne için ?

Neden ?

Sebep ?

Gibi bir sürü soru sorabiliriz.

Hiçbir cevap insanlığa yapılan bu katliamı haklı çıkarmaz. Meşrulaştırmaz..

Doyumsuz, çıkar, ego, insanın insana en büyük düşmanı.. 

Zamanı kısa olan, bir nefeslik canı kalan, göçüp gittiğinde her şeyi dünya da bırakan varlıkların kendilerini ölümsüz sanıp, insanlığı öldürmesi kabul edilebilir bir şey değil.

Beyaz ayakkabıları, yeşil eşofmanına bulaşmış kan lekeleri, yanında kendi gibi uzanmış bisikleti ile gördüğüm küçük kız.

Sen affet bizi, biz senin kadar masum olamadık, senin kadar samimi kalamadık ve maalesef sen kadar insan olamadık.

Sen çıkarlara kurban giden milyonlarca insanla sadece bir tanesisin, artık bu hayatın çirkinliklerine şahit olmayacaksın..

Gittiğin yer de huzurla uyu, buraları merak etme. 

Ne acı, insan insana eziyet, insan insana kabus, insan insana ölüm..

Yarabbi, sen affet bizi, biz bu dünyayı yaşamayı beceremedik.